Amigos e enemigos

Laura Caveiro é unha escritora en lingua galega. Cando tiña dezasete anos era a única persoa da súa clase de COU que falaba decote en galego, e facíao ao seu xesto, con humildade pero cunha pacífica férrea convicción.

Hai unha avogada en Compostela que fisicamente ten notable semellanza coa Laura Caveiro avogada en Vigo, se ben a de Santiago é máis xoven e dez centímetros máis alta. Ésta última en compaña do seu xefe de bufete, ben pensado máis valería dicir socio, estiveron a piques de estafar a un pobriño colega na venta dun piso con defectos estructurais. E iso que o pobriño colega - eu - tiña boa relación con ela, ata chegáramos a coincidir en reunións do COSAL. Salveime do inferno no día da escritura perante o Notario, e gracias aos consellos non só do fedatario público senón tamén do director da sucursal bancaria que nos ía dar a hipoteca, e que viron o percal. Houbo moitas testemuñas da absurda situación. Perdoo, pero non esquezo. Tres meses despois coñecín ao arquitecto que fixo o edificio, e felicitoume pola miña decisión.

Antonte cruceime na rúa coa taimada avogada. Eu sorrín e saudei, ela demudou a cor da faciana, mirou ao chan e marmurou algo, un saúdo cecais, ou non. Que máis da. Ao mellor estaría indignada comigo porque me neguei a asinar unha compra ata estares o piso en condicións de habitabilidade, ou ao mellor estaba avergoñada de nos mentir e tentar estafar. Alá ela.

(Estafar, estafar, verbo que asocio a estar canso, pero que non sei substituir polo pertinente en cuestión penal)

A xenuina Laura Caveiro tiña como nota mínima nos seus estudios o notable, adoitando estar o seu nivel no sobresaínte. Éu, que compartín con ela non só COU senón tamén algúns anos na Facultade, só lembro que suspendera unha vez. Asignatura: Historia do dereito español, que impartía o inclasificable xenro de Carl Schmitt, feito tal que demostraba sen lugar a dúbidas que a sona de Otero Varela - de aprobar e suspender á xente ao chou - era merecida.

Aquel verán corría o ruxe-ruxe de que se Alemaña gañaba o campionato do mundo de fútbol, o profesor, en homenaxe ao recén desaparecido sogro, daría aprobado xeral. Maradona encargouse de impedir a comprobación da hipótese.

Tralo simulacro de saúdo de antonte pensei na clásica teoría de Schmitt sobre os amigos e os enemigos. Supoño que haberá que combater as ideas e non ás persoas e que da xente con ideas máis reaccionarias se poden sacar ensinanzas. Di Schmitt que de non haber enemigos acabaríase a política... e acabaríase a avogacía engado eu. Certamente, que mundo tan feliz.