Rima LXXIII

O domingo pola tarde volvín ver unha triste escea asinada polo grande Vittorio de Sica. Lembrei unha das miñas películas favoritas: "Miracolo a Milano", nela ao comezo, ollamos como unha vella señora (Emma Gramatica) atopa nun eido a un bebé ( de maior interpretado por Francesco Golisano), que logo adopta. Cando o bebé xa é un neno, a vella morre, e camiño do camposanto trala carroza fúnebre só vai unha persoa: o neno.
A tradición rural galega impuña o costume de que polo menos unha persoa por cada casa tivera que asistir aos funerais dalgún veciño. E aínda na Galicia menos rural adóitase estar coa familia do difunto neses intres.
O domingo en Pereiró, contra as cinco e media, detrás dun lento coche que levaba un corpo sen vida dende o tanatorio ata o cemiterio situado cen metros máis alá, so ían un crego que ladaiñaba unhas preces, dous homes de non máis de coarenta anos e a continuación unha vellouca de ollos húmidos que parecía ía contestando ao crego.
Lembreime, claro, de Vittorio de Sica, e pensei tamén en Bécquer, porque ás veces, estás só tanto na vida como despois na morte.
Aquela tristísima imaxe de hai dous días segue comigo, e non semella que vaia ser capaz de a esquecer de vez.