Vigo, de Helena de Carlos

Agradézolle a Mon Serodio a recomendación que me fixo hai poucos meses sobre a poesía de Helena de Carlos. Dicía ela que algúns dos seus poemas fixéronlle emocionar.
Con tan xeneroso convite achegueime á Libraría Couceiro e merquei "Vigo".
Magnífico poemario, que tamén a min me retrotrae a tempos que xa van indo vellos, con arrecendos de Plásticos Trevinca, calzados Gorila ou vaixelas Duralex.
Achéganme a ela menos de seis graos de separación, e lendo os seus poemas volvo lembrar:
a) Helena de Carlos adícalle o libro a un home que me cae xenial: outro poeta e xornalista que é un moi bo tipo. E un respectuoso e curioso observador das partidas de xadrez. Ademáis, foi un dos fundadores do centro xuvenil onde eu pasei moitas horas na miña adolescencia: Abertal. E cando alguén que andaba tras o soño dun xornal no idioma galego me preguntou sobre quen eu vía como posible director daquelo que nunca naceu, eu dixen dous nomes: Un, o de este home cun apelido que me leva á miña infancia; dous, o doutro home que daquela estaba en Nicaragua e agora vai de paso. Curiosamente, poucos anos despois, vin que compartían mesa de traballo.
b) Helena de Carlos é a filla dun profesor inesquecible por aqueles que o coñeceron. O meu irmán maior, que o gozou no Instituto, lembra a mixtura de sabiduría e de humor peculiar. Conta a lenda que un alumno que mascaba chicle coa boca aberta no medio da clase, foi interrogado por Leónides de Carlos: "¿Onde está a diferenza entre unha vaca rumiando e vostede?", para se contestar el de seguido: "Na mirada intelixente da vaca".
Di o meu irmán que nos eramos veciños da familia de Carlos, que seica vivían dous portais antes que o noso. Non lembro eu tal cousa, pero si os rebumbios na rúa, parando a pelota cando ía pasar un coche. Ou os partidos detrás dos edificios, por onde vai agora a rúa San Amaro. Os balóns estragados polas trabadas de Laika, a cadela dos Zarauza. Ou a parada respectuosa cando nos interrompía un automóbil cara o chalet dos Alfageme; xente de moitísimos cartos, pensabamos tódolos nenos, porque o chófer do coche non saía do mesmo para abrir o portalón do garaxe, senón que desde dentro do auto e dándolle a un botón, dun xeito asombroso, abríase soa a porta.
c) O libro que merquei en Couceiro, logo de ser lido - devorado - por min, foi regalado a miña cuñada. Foi ela compañeira de Helena de Carlos no instituto, e alí fixéronse amigas ( supoño que tamén andaría por alí a que logo sería compañeira de Alexandre Cribeiro ). Dinme que ademáis de seres a máis lista da clase tamén era moi boa compañeira. Todas as referencias sobre a autora sonche boas, pero ademáis saliulle un libro - e concordo con Arume e con Mon- excelente e capaz de emocionar.