Morte dun xadrecista

Porque xadrecistas non son só aqueles que gañan os torneos e xogan nas primeiras mesas cada quenda. Xadrecistas son as persoas que entenden que a súa afección e máis cun xogo: é unha realidade virtual aproveitable para a inhóspita vida real: fainos máis comprensivos - porque teñen que desenvolver a empatía suficiente para descubrir as ideas rivais -, maduran a capacidade de tomar decisións ( xa que os eternos dubidosos ou os perfeccionistas perden a súa partida ao sobrepasar o tempo permitido ) e aprenden a non ser impulsivos- porque as decisións non meditadas adoitan ser imperfectas.
Hai xogadores de xadrez e máis xadrecistas, do mesmo xeito que hai xogadores de fútbol e futbolistas. Os primeiros moven as pezas de xeito correcto, e se teñen moita vontade gañarán partidas, pero o xadrez pasa por eles sen deixar pegada ningunha. Polo contrario, os xadrecistas aprenden de cada partida - das propias, das alleas, e tamén das imaxinadas - e por iso é ben doado atopalos paseando pola sala de xogo, ollando as posicións dos taboleiros, cavilando as seguintes xogadas.
Xosé Henrique Rodríguez Peña foi xadrecista. E quero supoñer que esa característica axudouno na súa andaina política, e na vida cotiá, a tomar decisións. Compartía co tamén difunto Guillermo Domínguez Santos a carencia de carácter competitivo, que fixo que ámbolos dous souberan máis xadrez do que amosaban os seus resultados deportivos. Rodríguez Peña gostaba do xogo en si mesmo e das súas consecuencias, pero a victoria non era a conclusión da partida. Reflectíase iso en que don Henrique discorría polos torneos nas zonas mornas ou frias da clasificación: perdendo cos aguerridos rapaces da Casa da Xuventude e gañando aos homes da súa xeración: os do Liceo ou do Ateneo.
Eu, que fun asiduo dos torneos aurienses nos últimos quince anos - no verao no Cidade das Burgas, no inverno no Gallaecia - e compartín taboleiro con case tódolos mellores xogadores ourensáns, mágoame agora certificar que nunca xoguei con el... e ben que o sinto.