Bágoas

Sigo escribindo sobre Óscar Wilde. Non sei que estranos mecanismos arrincan ao ler (tradución automática ao galego) os contos de Wilde que ao seu remate véñenme bágoas aos ollos, que eu tento disimular para que os nenos non se enteren. Refírome ao "Príncipe feliz" ou ao "Xigante egoísta", como me pasou onte na aldea.
Hoxe descubro nun xornal a mala nova da morte de Betsy Blair, a de "Marty" e "Calle Mayor", e volvo entristecer, pero a miña pena devén case infinita (umbrío por la pena casi bruno porque la pena tizna cuando estalla...) ao ler a vocación de Penélope do futuro goberno da Xunta, destecendo o bo que se fixo en tres anos e medio: vivenda, cultura...
Se vinte anos non son nada, unha quinta parte pasará rápido, digo eu, e só me queda desexar ( para ben meu, se estou, pero para ben dos que eu máis quero, sobre todo ) que exista unha alternativa ilusionante e eficaz para daquela, porque xa ando farto antes de que empecen.