Regreso á infancia

De neno eu ía ao parque infantil do Castro en Vigo. Eran dous espazos que estaban comunicados por unha pequena ponte sobre a rúa. Creo que agora, que xa non existe esa ponte, chámase ese sitio parque Charlie Rivel. Daquela os bambáns e demáis brincadeiras eran de ferro, saíndolle a ferruxe, e case dende a Praza de España podíase escoitar ás anillas ao petar contra a columna, ao xeito de badaladas infantís. Hoxe desapareceron do Castro aqueles xogos sendo substituidos por outros máis modernos, de madeira e corda, sen dúbida menos perigosos.
O pasado 2 de setembro a miña familia e máis eu achegámonos á Salvaterra de Miño ao Festival da Poesía do Condado, convocados pola excelente música para nenos e maiores de Mamá Cabra.
Alí, no bonito Parque da Canuda, a rentes do Miño, atopei todas aquelas randeeiras vellas de ferro que trinta anos atrás servían aos nenos de Vigo e hoxe valen para os desta beira do río. Emocioneime. Recoñecinas de inmediato: un non se esquece dos vellos compañeiros de xogo. Alí estaban todos eses artefactos ferruxinosos que eu pensaba mortos nunha chatarraría pero aínda vivos e recén pintados non lonxe da cidade natal.
Hei voltar, non só para escoitar poesía e música senón tamén para bambearme nas vellas lembranzas de tempos xa fuxidos.