Cáceres

Mentres o corpo de Fernando Cáceres loita por vivir non podo menos que lembrar a un dos compoñentes do mellor Celta da súa historia. A primeira temporada de Víctor Fernández deixou un equipo ben sabido: Dutruel; Salgado, Cáceres, Djorovic, Berges; Mazinho, Makelele; Karpin, Mostovoi, Revivo; e Penev. Con minutos tamén estaban Tomás e Sánchez. Durante un longo lustro Cáceres permaneceu intocable no centro da zaga, vendo pasar ao seu carón a sucesivos parceiros: Djorovic, Sergio, Berizzo... Só unha vez pareceu perder o arxentino a titularidade, xusto antes da eliminatoria semifinal da Copa do Rei co Barcelona, nos días finais da primavera do 2001, pero as lesións recidivantes de Djorovic rehabilitarono do banquiño ao pouco de empezar o partido.
Como futbolista era fiable: sen demasiada técnica nin velocidade utilizaba ben os espazos e o corpo. Non destacaba en nada pero a súa eficacia era proverbial. De cando en vez, nas xogadas a balón parado, arrimábase á area contraria e a súa cabeza procuraba un par de goles por temporada. Nos últimos partidos en Vigo disimulaba a evidente decadencia coa experiencia acumulada en disimular os erros.
Como persoa alimentou de vagar unha mala sona, probablemente esaxerada, que nunca se molestou en desmentir e que nos últimos días co Celta reviviu con virulencia: xa se sabe que cando os resultados son bos a xente non lle importa a túa vida pero cando veñen malas xeiras todo vale para te criticar. Tivo certa relevancia en Vigo unha disputa que mantivo cunha xornalista do diario Atlántico e que ao cabo a ninguén beneficiou.
Foi un futbolista intelixente: sabía das súas carencias e minimizábaas, coñecía as súas virtudes e aproveitábaas.
Polo que escoito está nunha difícil tesitura: calquera resolución é penosa.