Farinós
Eu non creo no inferno, pero habelo haino. Eu non creo nas xustizas celestais ou nas cadraturas de círculos, pero existen.
A época moderna do Celta, os seus avatares, ledicias e mesmo a súa existencia, descansou nos pes de Farinós, xogador daquela do Valencia e hoxe do Hércules de Alicante.
Farinós é un centrocampista xa no ocaso da súa carreira. Agromou como un lóstrego brilante no Valencia de finais dos anos 90, equipo que foi capaz de enrolar a unha boa xeira de medios onde amosaron o mellor das súas carreiras: nunca Mendieta, Gerard ou Farinós estiveron mellor que no equipo che. Difícil é pensar nun ecosistema máis favorable para Albelda e Baraja.
Sen dúbida o mellor Celta da historia (Dutrüel, Salgado, Cáceres, Djorovic, Berges; Mazinho, Makelele; Karpin, Mostovoi, Revivo; e Penev. Suplentes con minutos: Tomás e Sánchez) apareceu no Luis Casanova disputándose co anfitrión qué equipo xogaría a Liga de Campións. Remontando o tanto inicial valencianista, chegaron aos derradeiros segundos do partido cun 1-2 e só pendentes dunha falta lonxana que ía botar Farinós.
O Celta, facendo honra á máis de oitenta anos de historia, permitiu que unha vulgar falta botada dende medio campo convertírase no primeiro elo dunha decepción constante vestida de azul celeste. ¿Por qué saliu Dutrüel da porta? ¿Por qué? Farinós meteu o gol da súa vida, e semanas despois o Celta rematou quinto.
Hoxendía o Celta esmorece na segunda división, vivindo a rentes da liña que separa a triste realidade de plata da morte segura da división de bronce. O pasado domingo, no minuto 95 do partido, Farinós tivo na bota dereita a posibilidade de marcar un penalti que colocaría ao Celta nunha situación malísima. Errou o disparo, que fixo tremer o poste. Aínda que non hai nada gañado, a equivocación matutina do bo xogador do Hércules, permite ao Celta respirar un pouco: o próximo sábado abóndalle a victoria, o empate, e mesmo podería valer - aínda que obriga a un inmenso esforzo final - a derrota se é por un só gol, e sempre que o Alavés non meta máis de dous- coido.
Reitero que non quero pensar en conspiracións circulares divinas: porque o ano pasado - ben o saben os racinguistas - o Alavés mantivo a categoría gañando en Balaídos a un apático e vergoñento Celta. Desexo que a penitencia non sexa agora cobrada.
A época moderna do Celta, os seus avatares, ledicias e mesmo a súa existencia, descansou nos pes de Farinós, xogador daquela do Valencia e hoxe do Hércules de Alicante.
Farinós é un centrocampista xa no ocaso da súa carreira. Agromou como un lóstrego brilante no Valencia de finais dos anos 90, equipo que foi capaz de enrolar a unha boa xeira de medios onde amosaron o mellor das súas carreiras: nunca Mendieta, Gerard ou Farinós estiveron mellor que no equipo che. Difícil é pensar nun ecosistema máis favorable para Albelda e Baraja.
Sen dúbida o mellor Celta da historia (Dutrüel, Salgado, Cáceres, Djorovic, Berges; Mazinho, Makelele; Karpin, Mostovoi, Revivo; e Penev. Suplentes con minutos: Tomás e Sánchez) apareceu no Luis Casanova disputándose co anfitrión qué equipo xogaría a Liga de Campións. Remontando o tanto inicial valencianista, chegaron aos derradeiros segundos do partido cun 1-2 e só pendentes dunha falta lonxana que ía botar Farinós.
O Celta, facendo honra á máis de oitenta anos de historia, permitiu que unha vulgar falta botada dende medio campo convertírase no primeiro elo dunha decepción constante vestida de azul celeste. ¿Por qué saliu Dutrüel da porta? ¿Por qué? Farinós meteu o gol da súa vida, e semanas despois o Celta rematou quinto.
Hoxendía o Celta esmorece na segunda división, vivindo a rentes da liña que separa a triste realidade de plata da morte segura da división de bronce. O pasado domingo, no minuto 95 do partido, Farinós tivo na bota dereita a posibilidade de marcar un penalti que colocaría ao Celta nunha situación malísima. Errou o disparo, que fixo tremer o poste. Aínda que non hai nada gañado, a equivocación matutina do bo xogador do Hércules, permite ao Celta respirar un pouco: o próximo sábado abóndalle a victoria, o empate, e mesmo podería valer - aínda que obriga a un inmenso esforzo final - a derrota se é por un só gol, e sempre que o Alavés non meta máis de dous- coido.
Reitero que non quero pensar en conspiracións circulares divinas: porque o ano pasado - ben o saben os racinguistas - o Alavés mantivo a categoría gañando en Balaídos a un apático e vergoñento Celta. Desexo que a penitencia non sexa agora cobrada.
posted by bouzafria at 11:23 da tarde
2 Comentarios:
Salvados, cagontodo. E para o ano arriba, que hai ganas de derbi.
ai, quen nolo dera
Enviar um comentário
<< Home