Memoria

Somos memoria, máis nada. Estou lendo unha autobiografía excelente: a de Luis Buñuel. Nela, no primeiro capítulo, o director aragonés fai un pequeno ensaio sobre a memoria: o espíritu que nos conforma. Somos persoas porque temos lembranzas, e a memoria xustifica que poidamos ser premiados ou sancionados. Unha interesante película de Hal Hartley, Isabelle Huppert de protagonista, ía sobre a irracionalidade do castigo sobre un home amnésico.

Non teño grandes motivos para seres así, pero a miña tendencia natural é a da suave saudade. Lembro, aínda que o tempo pasado non foi mellor.

O pasado sábado, durante cinco minutos, tiven a ocasión de volver pisar a area da praia balear onde durante dous veráns consecutivos tiven o meu primeiro traballo. Daquela gobernaban Felipe González en Madrid e Fernández Albor en Compostela, e os billetes de avión valían máis daquela que hoxe.

A praia trocou: hai moita máis area, menos parasois, menos velomares. Daquela unha hora valía 325 pesetas para dúas persoas ( drai jundra esvai und suansig ain estiunde esvai personen), agora seis éuros. Desapareceu o Solarium e a cafetería ( Balneario 0 ).

Non me deu tempo para unhas bágoas, pero si para tirar unhas fotos. Exorcizado definitivamente sei que cando vaia por alí xa non terei que voltar.