Culturgal. Un dragón.

Hoxe pola mañá tiven a sorte de poder asistir á inauguración do Culturgal. Parecéronme magníficas tanto a idea do evento e as instalacións que o acollen coma a programación. Beizóns para os que pensaron nas crianzas, cos excelentes "Migallas" e "Mamá cabra" na xornada do sábado. Mentres agardaba á chegada das autoridades contemplei marabillado as fotografías de Eduardo Blanco Amor que alí se expoñen. E coñecín a Francisco Macías, o editor de Positivas, un auténtico heroe contemporáneo.
Paga a pena achegarse ate alí.

Logo tiven a inmensa fortuna de vez por vez primeira na miña vida a un dragón de verdade, que botaba fume polas orellas, narinas, boca e ollos.

Cronoloxía do suceso: Chegan as autoridades; recoñézoas porque alí destaca o alcalde de Pontevedra, acompañado de Ramón Villares e máis persoeiros. Sitúanse no estrado. A disposición foi a seguinte, de dereita a esquerda, dende o meu punto de vista: Alcalde de Pontevedra; Conselleira de Cultura; Conselleira de Educación; Secretaria de Política Lingüística; Secretaria de Innovación; Director do Culturgal; Ramón Villares; Representante de Caixanova; Quico Cadaval; Presidente da AGE. Aos quince segundos de estares estes alí chegou unha señora de mediana idade, loira e traxe claro que se colocou por diante de Cadaval e do presidente da AGE. Creo recoñecela, trátase de Teresa Pedrosa, membra destacada do P.P de Pontevedra, a anterior candidata a alcaldesa hai catro anos e anteriormente Presidenta do Consello Galego de Relacións Laborais nos gobernos de Fraga Iribarne. Descoñezo que pinta a señora alí.
Cando comeza a falar o Director do Culturgal, tanto Cadaval como García Sanmartín ábrenlle un sitio e a señora colócase debidamente. Tralo parlamento do Director, inicia Quico Cadaval o seu pregón: un emocionante alegato en defensa dunha cultura enferma, que non parece que teña moita posibilidade de curación da súa doenza.
Eis produciuse a miragre: Cando Quico dixo que na rúa Xeneral Franco de Ribeira ( "na miña localidade tódalas rúas están normalizadas" ) atopou unha señora marroquí falándolle árabe ao seu neniño e cen metros despois escoitou a unha señora de Aguiño falarlle castelán ao seu ("o meu discurso xa pode rematar aquí"), e despois contou a experiencia do seu tío en Brasil e falou da brutal represión franquista, a señora de mediana idade, loira e de traxe claro empezou a bufar, botando fume polos sete buracos da cachola... e indignada deixou a tarima desaparecendo do lugar.

P.S.1: Descoñezo se a fuxida e os bufidos da señora conservadora foi polo seu molestar ás alusións ao seu Caudillo Franco, ou ben, por outro tipo de razóns, digamos, de saúde, que todo pode ser.
P.S.2: Nunca escoitara ata hoxe á Sra. Marisol López, de política lingüística. Quero supoñer que simplemente estaba moi nervosa.
P.S.3: Idem sobre a Concelleira de educación.
P.S.4: A intervención de Cadaval, ademáis de emocionante de verdade, foi divertida e didáctica. E curta. Tódalas demáis, agás a da Conselleira de Cultura, excesivamente longas.
P.S. 5: Encántame o Sr. Villares Paz: Na súa faciana reflíctese a valoración que lle merecen os discursos que escoita. Coincido cos seus gustos.