Boris Spassky

Na primeira lembranza que teño dos meus irmaos están os dous xogando ao xadrez ao tempo que un dicía "eu son Bobby Fischer" e o outro respostaba "e eu Boris Spassky".
Boris Spassky, que nome tan bonito, tan eufónico. Despois, o ir lendo cousas sobre a vida do ruso, sobre o seu comportamento naqueles días islandeses de 1972, e coñecendo o seu xeito de xogar, a miña admiración por el multiplicouse xeometricamente. A semana que ven vai cumprir setenta moi ben levados anos.
Da vella garda dos campións do xadrez clásico só fica vivo Vasily Smyslov, e temos a Boris Spassky como o chanzo que xunta ao clasicismo co xadrez moderno, que se albiscaba co peculiar Fischer.
Spassky facíao todo ben, era un xogador de estilo universal, extraordinariamente harmónico, pero inspirado no ataque. Despois de perder con Fischer foi represaliado na Unión Soviética e decidiu exiliarse en París, onde volveu casar ( referíndose á primeira muller deixou unha frase gloriosa: "Éramos como dous bispos de diferente cor").
Pasado o tempo convertiuse nun nugallán, o máis representativo xogador abúlico. Non lle interesaba a competición, e ás poucas xogadas de principiar a partida solicitaba táboas ao seu rival de vez, o cal, atendendo ao prestixio do ex-campión, outorgáballas.
Na quenda final da Copa do Mundo, creo que do ano 1988, Beliavsky e Kaspárov ían empatados a puntos. Nesa rolda Kaspárov xogaba contra Artur Yusúpov e Beliavsky contra Spassky ( que levaba empatadas an catorce partidas anteriores). Nada máis encetar o xogo, Spassky propúxolle táboas ao ucraíno, que as rexeitou. Obrigado a xogar Spassky convertiuse nun furacán que arrasou ao pobre Beliavsky. Contan as narracións que Kaspárov colleu a súa silla e sentou ao carón de Spassky para calcular se aquel ataque furibundo do vello Boris era correcto. Ao cabo de vinte minutos Kaspárov ergueu a cabeza, e pediulle táboas a un perplexo Yusúpov, que aceptou encantado. Beliavsky rendiuse cinco xogadas despois.