Un admirador, un amigo, un esclavo, un siervo

Antes de gozar co traballo ben feito de Luis Tosar, Marta Etura e Juan Diego, volvo ver, encantado, "Atraco a las tres". Non entendo cómo pasou a teórica durísima censura da época os cinco primeiros gloriosos minutos desta película, coas seguintes frases:

"Y luego quieren que no haya revoluciones"
"Mientras no se reparta la suerte no habrá justicia social"
"Cada vez hay más clientes, menos vacas, pero mientras sigan haciendo pantanos..."

No corazón do ambiente gris do franquismo, tan ben reflictido no filme, alumean fachos de inxenio audaces para ser 1962. Diálogos que mesmo agora son frescos e que daquela probablemente semellaran subversivos mixtúranse con imaxes que revelan unha crítica social non agachada e que permiten entrever as pulsións dos mozos da época, o terror diante da policía...
Esceas de tensión sexual, real ou finxida, entre Agustín González e Paula Martel, Manuel Aleixandre e Gracita Morales, e Jose Luis López Vázquez e Katia Loritz..

Serei temerario se digo que é unha das mellores películas do cine español?