Hospital Xeral

Antes de ser coñecido como Hospital Xeral tivo o nome de Residencia Sanitaria Almirante Vierna. Pero daquela, e mesmo agora - pero xa menos - o Pirulí. Cando foi rematada en 1955, con aquela elegante escalinata que chegaba á Rúa Pizarro e da que aínda me lembro, converteuse no edificio máis alto de España, baixo a dirección do arquitecto Martín José Marcide Odriozola.

Fago unha parada na cuestión do nome do Hospital, seguindo o libro feito polo desaparecido Armesto Faginas. Cóntase nel que o Bispo Eijo Garay intentou que o centro hospitalario levara o nome de "Cristo de la Victoria"; o alcalde Tomás Pérez Lorente suxiriu directamente outros dous: "Santa Rita" e "Comandante Casto Méndez Núñez", e por indicación de Gerardo Campos o de "Comandante Bernardo González del Valle", o cal provocou a involuntaria cómica resposta desde Madrid: "Reclamamos datos de dicho militar del que no hay contancia en este Instituto Nacional de Previsión, y del que no acertaron a darnos pista alguna en los tres ministerios militares". Lóxico, tratándose de Cachamuíña, o heroe da Reconquista que este vindeiro fin de semana celebramos (ou lamentamos). Máis posibles nomes:"Jesús Suevos" polo falanxista director de "El Pueblo Gallego"; ou "Martín Códax", proposto por Uxío Montes e Xosé Fernando Filgueira Valverde. O final o nome escollido foi o de "Almirante Vierna", o responsable do cruceiro Baleares, afundido pola aviación republicana, e que foi mantido ata a súa substitución polo actual "Hospital Xeral" en 1983, sendo ministro de Sanidade Ernest Lluch.

Hoxe estiven toda a mañá ( máis de seis horas ) no Hospital Xeral, por causas evidentemente alleas ao meu desexo e as miñas previsións. Nalgún momento tiven que pasar do andar -3 (Urxencias) ao andar -1 ( entrada principal e probas diagnósticas) e viceversa. Baixei polas escaleiras reservadas a persoal - xa sei os trucos -, pero subín polo ascensor tamén reservado para persoal e de tamaño apto para padiolas. Case a unha da tarde e mentres eu agardaba o ascensor chegaron dúas enfermeiras (supoño, poderían ser tamén auxiliares ou celadoras; médicas non xa que non levaban o fonendoscopio pendurado polo pescozo) empurrando unha cama con rodas. Seguíanas unha muller vestida de civil. Sobre a cama un corpo totalmente envolto por unha saba, probablemente un recén difunto. As mulleres de bata branca concordaban nas críticas á Consellería de Sanidade pola súa estratexia privatizadora, o cal era respostada por rotundos "noes" pola outra dama. A lea sumouse outra paisana que tamén agardaba o ascensor, aínda que non conseguín identificar ben a postura ideolóxica desta señora, probablemente máis galega cas outras na acepción rosadiezana do termo. Cando chegou o ascensor entraron as traballadoras coa cama e máis as outras dúas sen deixar de falar da nova política sanitaria. Había sitio para min e convidáronme a subir. Coronaríame seguir escoitando os razoamentos das sanitarias, a negativa da outra señora e os circunloquios da cuarta, pero mirei a cama que levaba un corpo morto e o respecto aos difuntos pesou máis que a miña suposta vocación de home interesado pola política, e rexeitei o ofrecemento, e seguín agardando ao seguinte ascensor.

Estaba o Xeral empapelado de panfletos animando a participar na manifestación en defensa da sanidade pública que terá lugar o xoves a partires das 20:00 horas. Se estou por Vigo, e podo, irei. Moitos dos panfletos tamén facían referencia aos soldos dos Xerentes de Hospitais galegos: non estaban nada mal, pero a diferenza das intencións dos que puxeron os cartaces eu creo que posiblemente o seu traballo sexa difícil e desde logo moi incomprendido e probablemente merezan bos salarios. Nalgúns dos pasquíns anticipábase o futuro inmediato se o Partido Popular segue adiante na súa política privatizadora da Sanidade Pública. Estando basicamente de acordo co alí exposto non podo menos que disentir dun dos puntos: en concreto do que fala da probable demolición do Hospital Xeral. Non creo que iso pase: o edificio do arquitecto Marcide é un sinal de identidade de Vigo. Certo é que as sucesivas ampliacións nas súas abas foron pegotes monstrosos, pero o corpo do edificio xenuino do Pirulí vai quedar intacto. Aparte de razóns históricas e tamén artístico-arquitectónicas ( no caso que as teña, que eu diso non teño autoridade ) engadiría eu unha cuestión básica: a titularidade dominical do inmoble, pois se ben as penosas ampliacións son titularidade da Xunta, o edificio feito por Marcide pertence ao Estado, e non creo doada unha deconstrucción do feito hai 55 anos, aínda que nalgún momento volvan ao poder político os de dereitas ( o poder económico e xudicial nunca o deixaron ) e os seus conxéneres ideolóxicos galegos teñan especial predileción polo derrubo das cousas que fixeron os demáis.