Mito.

Unha tarde, no Hotel Aníbal de Linares, nos servicios, mexaba ao carón de min Garry Kaspárov. Aquela noite Ljubomir Ljubojevic levounos a Guillermo Domínguez, Xosé Luis Veiga e a min a tomar ovos de codornices.
Anos antes, no Luís Sitjar estiven sentado entre os xogadores de fútbol do Barcelona.
Tomei café con admirados homes e poetas, novelistas...
Teño boa relación con bastantes das mellores figuras da farándula do noso país.

Nunca estiven nervoso, admíroos, e moitísimo, a cada un deles no seu. Non son mitómano.

Máis nunca esqueceréi unha noite, no pub Atlántico, en medio do fume, dende a nosa esquina onde xogabamos lóstregos de partidas, como empecei a tremer emocionado. Estaba subindo os cinco chanzos un auténtico hipocondríaco: Antonio Durán Morris.

Daquela non principiara - si, houbo tempos onde non existía -, Pratos Combinados. Morris era, e segue sendo, para min o heroe da miña adolescencia,o líder de Artello.

Sei que escribo dende o corazón e non coa cabeza, pero que máis da iso. O certo e que emocionoume - aínda que só un pouquiño - que el estivera alí, perto daqueles chalados.
Pasado o tempo, agora de adulto, decátome que o seu estilo habitual non é o meu preferido. Penso que necesita un director que o ate curto. Na notable "Se o vello Simbad volvese ás illas" e a pesares do esforzo de Quico Cadaval, Pico, Marcos Orsi e a marabillosa Rebeca Montero (unha inesquecíbel Sari), desentonaban a dirección e máis o meu mito da adolescencia.

Pero perdóolle todo, porque os demáis tanxencian a miña vida, pero o Morris de Celtas sen filtro, da movida de Vigo, está dentro de min.