LEMBRANZA

Concordo coa frase do pensador: "vivimos na memoria dos demáis". Por iso, e mentras existamos os que compartimos o tempo con el, os que gozamos da súa sabiduría, Guillermo non se terá ido de todo.
Non adoito darlle razón nos últmios anos as declaracións do filósofo, máis acerta plenamente no prólogo do libro póstumo do noso amigo: Agora, discurrido o tempo, ao lembralo non poidemos senón sorrir, ás veces mesmo botar grandes risadas, provocadas polo seu relembro.
Tódalas mañás, dende hai xa tres anos, cando paso xunto aos ginkos bilovas, aínda espero ollar a figura alta e morena dándolle un revés cortado a unha man (niso tamén un clásico), ou entro na libraría da esquina, ou na da súa rúa, ou aquela de trato máis cordial, e asómbrome de non atopalo alí.
Fun no pasado verán unha tarde a Cambados, e non estaba na sala de xogo, tampouco nas tabernas valorando positivamente o viño. E xa nada é igual.
Continuaremos sen el, pero facíanos tanta falla.
Non te esquecemos.

BOUZAFRIA

Nos meus soños as veces aparezo nos lugares da infancia. Apañando os bagos na bouzafría paterna.
Na casa de Quintela. Outras veces vou buscar auga á fonte da mirta ao carón da bouzafria materna.
Como non podemos negarnos, aínda que non gostemos de nos; como a única herdanza que importa adir é a da lembranza, e o único que deixarei aos meus descendentes será o meu idioma e os meus exemplos: escomenzo e que sexan outros os que espallen ao vento as miñas cinzas.