ARTE

Cecais por ter irmaos maiores, nunca tiven restriccións horarias de neno para ver a tele. Despois de ver "Los hombres de Harrelson" (luns pola noite) ou "Starsky & Hutch"(martes pola noite) soñaba con ser policía. Máis adiante, con "Lucas Tanner" ( domingo pola tarde na primeira cadea) quería ser mestre ou con "Los casos de Rockford"(domingo pola tarde na segunda cadea) detective privado.
Na miña memoria fica un venres á noitiña, recén rematara "La Clave", a sensación estusiasta inesquecible de querer ser avogado. Avogado coma Sir Wilfred Robarts.
Esa "vocación" duroume ata atopar na pantalla a "Lou Grant": entón decidín ser xornalista.
Anos despois, e en contra da miña vontade inicial, e por azares da única vida da que dispoñemos, véxome sendo colega de Sir Wilfred, aínda que os meus clientes trátanme como aos de Paul Biegler ( e coma el teño amigos na farándula aínda que non sexan o Duke) , o meu modelo positivo é Atticus Finch, e o negativo sería o de Ned Racine, aínda recoñecendo a miña envexa a súa humanidade, pois se eu estivera no seu lugar - ben difícil - probablemente faría exactamente o que él fixo, aínda que tivera que repousar unha longa tempada na sombra.

As veces relacionamos as nosas historias coas historias xa filmadas, xa escritas, mesmo xa musicadas: O meu cariño por Rayuela foi o identificarme nas teimas de Horacio Oliveira contra Gregorovius, en poder falar en gíglico.

Supoño que iso é a arte: música, cine, teatro, literatura.