Saída

A flexibilidade da teoría do paisano ( dúas veces ) de Kennedy, Albert Otto Hirschmann da "saída, voz e lealdade", implica que poida aplicarse non só a estructuras institucionais ou empresariais senón a case tódolos colectivos de persoas que comparten, aínda que sexa durante un pequeno intre, un mesmo obxectivo común.
É probable que ese esquema triangular o podamos utilizar con bastante fortuna para analisar a previa da confrontación electoral do 1 de marzo, pero cando menos sérvenos a súa lembranza para entender o acaecido nuns importantes medios de comunicación con sede en Madrid.
Ian comentaba no seu último comentario a marcha de Félix Monteira da dirección da delegación de El País en Galiza e o seu posterior rexeitamento das novas condicións que a empresa da que era asalariado dende a súa fundación pretendíalle colar. Premonitoriamente Ian ligaba a oportunidade da competencia para acceder aos servizos do profesional exiliado.
Porque efectivamente, aproveitando o prestixio profesional que, seica, tiña ben recadado, o señor Monteira optou pola saída da organización da que levaba tanto tempo sendo membro. Podería ter escollido a opción de calar e aguantar ( lealdade ) ou a de protestar e aguantar ( voz ), pero escolleu aquela que só está nas posibilidades de aqueles que non teñen xa nada que perder ( penso nos subsaharianos ) ou de aqueles que teñen moito que gañar.

Por outra banda, a saída da dirección de Público de Nacho Escolar dame pena, como asíduo seguidor do seu blog. Desexo que teña unha saída honrosa, unha patada para arriba, un recoñecemento ao seu traballo que fale ben da elegancia dos seus xefes. Eche ben certo que non sempre se teñen embaixadas no Vaticano para suspender de xeito temporal, pero espléndido, a relación coa empresa ou partido político que che paga, pero confío no bo facer de aqueles que saben que non paga a pena gañarse enemigos de balde. E xa nestas, confío tamén que aqueles que poden e saben decidan despedir con moita honra á mellor responsable de cultura que tivo nunca este país, que soubo con recursos escasos facer mudanzas estructurais totalmente necesarias nas artes escénicas e no mundo do deporte; froitos que encetarán a agromar cando xa non esté ela para a súa recollida. Prego para que fique o bo sentido, e que a inxustamente tratada vexa recompensada o seu bo esforzo; prego para que no seu caso poida seguir escoitando a súa voz e ollando a súa lealdade. Para min sería un fracaso colectivo, outro máis, se tivera ela que pasar, paradoxalmente, por debaixo do foquiño do exit.