A paisaxe perdida.

Seis meses despois do seu pasamento (poderíase precisar, e maldicir aos médicos que xogan a ser deuses, pero hoxe non presta falar) volvo na tardiña a terra que o viu nacer hai oitenta e seis anos. Xunto o Miño penso nas paisaxes que meu pai viría de neno e decátome que de certo ten que ser ben distinta: sen Salto na Batundeira, con menos pontes en Ourense, con moitísimas menos casas.
O monte tamén sería distinto porque o que antes estaba coidado para dar alimentos ou leña ou estrume, agora está inzado de feraces acacias que todo o devoran.
Entrei polas Lagoas onde aínda fica en pe, malamente, a nave de Rogelio Fernández onde traballou de mozo, e de onde saliu un día por vez primeira para Vigo, na caixa do camión do Sr. Reverter - previamente reparado por el -, para ver unha semifinal de Copa entre o Celta e o Valencia de Mundo, Epi e Gorostiza.
Falaba pouco, pero nos últimos anos contaba como despois da guerra tivo que facer o servizo militar en Catro Ventos en Madrid, e a volta traballou para Fenosa no Encoro das Conchas e despois nos Peares. Falando da parroquia aledábase a cara lembrando o veciño máis popular, o Cuco, o os xogos no adrio da igrexa maxinados polo crego Gabriel Muñoz, que no tempo da guerra - contan - agachou aos que queimaran o templo.
Paseo polos lugares de Velle e a xente que nunca antes me vira recoñéceme pola faciana, acerta de quen son fillo e non poido evitar un calorciño de fachenda nas fazoulas, dun aprezo herdado.
Cada vez que volvo a Velle miro a liña dos montes contra o ceo e penso se será esa a que el vía hai tanto anos. E como o esforzo sen froito causa melancolía troco de pensamento de contado para non enguedellarme na nostalxia erma das lembranzas nas que só aparecen os bos recordos deixando de lado a realidade da pobreza da casa, do esforzo cotiá, do frío e da humidade.
Aproveito a viaxe para non esquecer de onde veño, para non ser un urbanita presumido, porque agora son dono indiviso dunhas presadas de terreo que non hai moito daban froitos dabondo para comer unha familia e para ir á praza, e porque naquelas terras descritas por Xocas cando meu pai era neno descansan para sempre moitas xeracións de antergos meus.