Crónicas gastronómicas. 3ª. Casa Marcelo.

Na rúa das Hortas de Santiago de Compostela, pertiño da Praza do Obradoiro, medio agachado, atópase Casa Marcelo, un restorán moderno, coa cociña á vista, e cunha clientela variopinta que adoita ir xantar coma os conversos ires a misa: con devoción proselitista.
Fun por motivos de traballo, o que me deu tempo a ollar con vagar ás mesas veciñas: unha parella de xubilados angloparlante que reiteraron os seus parabéns polo servizo dispensado á elegante xefa de sala, políticos que eu cría retirados, tres rapaces que non chegaban a trinta anos con pinta de ser desa clase de empresarios denominada "emprendedores" caracterizada pola forma de vestir "casual", e a miña esquerda unha xove parella de físicos meteorólogos cun bebé ( o rapaz foi hai dezasete anos un dos meus primeiros alumnos de xadrez ). A entrada no local da clientela espaciábase no tempo, de xeito que cando algúns entraban - pasadas as tres da tarde - outros xa ían saíndo, polo que se foi producindo unha renovación constante na paisaxe humana do restorán ( como nos tempos do Catro Ventos, vamos ).

A peculiaridade do local ten un forte paradoxo: podes calificalo como "comida caseira" no senso de que ti sentas e, como na casa dos teus pais, vai aparecendo a comida, que si queres a tomas ou senón deixas, pero sen opción a retruque. Por outra banda, e un local só apropiado para menores de cincoenta anos ou para maiores previamente educados no refinamento gastronómico: típica presentación que aborrecerían os vellos: pouca comida en cada plato... pero non estamos en Galiza?

Na miña mesa había pan - recén feito no propio restorán - auga Cabreiroá e un viño albariño que estaba ben bo.
De contado chegaron os manxares, que de seguido enumero:
- Paté de anchoa con pan de romero.
- Chipiróns na súa tinta.
- Sardiña con pementos de Padrón.
- Menestra dea verdura da temporada.
- Atún con tomate.
- Pescada al pil pil de limón e caldo de pementos verdes.
De sobremesa:
- Piña colada
- Bica.

Consideracións:
1ª.: Un remata farto, pouco cada vez pero bastante en conxunto. Polas dúbidas o consumo do gorentoso pan é notable.
2ª.: Todo moi rico.
3ª.: Sardiña vai en singular: unha e pequena. Mágoa porque estaba excelente.
4ª.: O mellor, de matrícula de honra, a pescada al pil pil. Perfecta.
5ª.: Mención de honra á piña colada.

Este menú degustación son 60 euros sen ive e co viño e cafés aparte. Son moitos cartos para comer ( e máis para min, que adoito xantar por 4,90 nos comedores universitarios, dos que escribirei en pouco tempo ), pero quédame a sensación de que máis que gasto foi un investimento: Tanto a harmonía do local coma a preparación da comida convida á delectación, ao uso intensivo dos sentidos, ao uso consciente do gusto e do olfato.
Por conseguinte: non é un sitio para ir todos os días - quen poidera - , senón para un capricho de cando en vez, ou para aconsellar cando se trate dalgún compromiso profesional.
Sigo sen ter claro, logo, se é caro ou barato, nas coordenadas calidade/cantidade/prezo. A experiencia estivo ben, e o dono, Marcelo Tejedor, ademáis de entrañable ( cuestións persoais miñas ) é un tipo interesante.


A imaxe do apetitoso tomate está sacada da propia páxina web de Casa Marcelo.