Carlos Casares Mouriño

A semana pasada volvín reler a documentada biografía que sobre Curros Enríquez escribira o seu paisano Celso Emilio Ferreiro. Alí volvíase incidir na caracterización do pai do poeta como un individuo deplorable, violento e de mal carácter, entre outros varios defectos; tal e como nos ensinaran os libros de texto do bacharelato.
Durante a lectura lembrei un pequeno texto a marxe de Carlos Casares onde desconfiaba do tópico maligno sobre o pai de Curros, concluíndo que probablemente sería igual que o resto de homes do seu tempo.
Coincide isto co convite que Marcos fai para lembrar a Carlos Casares co gallo da conmemoración do seu cabodano. Non me é estrana a desconfianza de Casares, porque a primeira interpretación que se pode facer dos seus textos, transpírase a sensación de que Casares era un bo home, no sentido machadiano do termo. Tanto nos seus relatos ( téñolle especial querencia a Ilustrísima) coma nos seus artigos compróbase unha bondade gozosa, unha ollada divertida da vida.
No mundo no que se moveu Casares, literatura e coido que algo de política na transición, onde os egos están sobredimensionados, ser capaz de resistires á tentación da maledicencia como el fixo amosa as excelentes cualidades da boa persoa que debeu ser. Nunca lle lin nada que poidera pasar como ofensivo. Nunca lle lin ou escoitei falar mal de ninguén.
Descoñezo se tivo as polémicas propias da súa profesión... creo intuir que algunha si, pero o feito de que eu non teña clara a súa existencia ou os protagonistas sentenza que non debeu ser gran cousa, afortunadamente.
Falo das impresións que me causa a súa escrita ou as entrevistas xornalísticas que lle fixeron. Descoñezo se na vida real sería así, pero eu apostaría que si.
Só lembro telo visto en persoa unha vez: cruzámonos na beirarrúa da Praza de Galicia de Compostela: el ía mirando para o chan, con faciana preocupada; eu mirei con admiración ao despistado escritor. Foron tres segundos que ficaron na miña memoria, un ano antes aproximadamente do seu pasamento.
Morte que me impactou por sorprendente, inesperada. Eu ía conducindo dende A Estrada ata Vigo pola sinuosa vía que vai a Cuntis, despois de ter pasado a mañá do sábado dando clases de xadrez. Ía prendida a radio na sintonía de Radio Nacional de España, no programa cultural das 13:15 máis ou menos. A mala nova, que foi a única noticia daquel día, acompañoume todo o traxecto.
Polos azares da vida, o día seguinte eu ía cara Panxón cando atopamos a cola da inmensa comitiva que despedía ao escritor.
Xa non está entre nos un home que semellaba ser sensato e bo. Nestos tempo aínda doe máis a súa perda.