Bobby Fischer
Na columna xadrecística de hoxe do xornal "El País" coméntase que Bobby Fischer, o undécimo campión do mundo, vive exiliado en Islandia, lugar que o viu proclamarse campión na polémica final na que derrotou a Boris Spassky.
Coincídeme isto co feito que o magnífico libro que teño esta semana nas miñas mans é o cuarto volume de "Mis geniales predecesores" escrito por Gary Kaspárov e adicado íntegramente á desequilibrada persoa e xenial xogador que foi Fischer.
Rinme moitísimo co texto que Art Buchwald publicou no New York Post o 27 de xullo de 1972, no que parodia a posible conversación telefónica entre o entón presidente Nixon e o futuro campión mundial Fischer, na que segundo Kaspárov "o carácter de Fischer está descrito con incrible precisión":
"Dentro dunhas semanas o presidente Nixon terá que tomar unha das decisións máis importantes do seu mandato. Deberá decidir se realiza ou non unha chamada telefónica a Islandia, caso de que Bobby Fischer gañe o campionato mundial de xadrez.
Durante anos non houbo un antiheróe como Bobby Fischer. A súa conducta fixo que un lector do Washington Post escribise: - Fischer é o único norteamericano que pode conseguir que todo o mundo en Estados Unidos apoie aos rusos-.
Baseándose no que Fischer estivo facendo en Islandia, a chamada do presidente poderá ser así:
- Hola Bobby. Te fala o presidente Nixon. Só quería chamarte e darte a noraboa pola túa victoria en Islandia.
- Sexa breve, quere. Estou canso.
- Este é un día grande para América, Bobby.
- Máis grande é aínda para min. Gañei 150.000 dólares e ensineilles a estes idiotas islandeses un par de cousas.
- Sabes, Bobby. Estiven a punto de formar parte do equipo de xadrez en Whittier College.
- Impresionante.
- Pero ao final, elixín o fútbol americano.
- ¿Por iso me chamou?
- Non, agarda un momento, Bobby. Sempre chamo a quen gaña un campionato para América. Gostaríame ofrecerte unha cea de gala na Casa Branca cando regreses.
- ¿Canto me pagará por ir?
- ¿Pagarte? Non lle pago á xente por cear na Casa Branca.
- ¿Daquela, que consigo a cambio?
- Amosareite o meu despacho, a Corte Suprema, presentareite aos líderes do Congreso e a cada xogador republicano rico do país. Levarei a Guy Lombardo para que toque despois da cea. É o menos que podo facer por alguén que venceu ao gran Spassky.
- Moi ben, irei. Pero as miñas condicións son éstas: Vostede me envía o avion presidencial para que me recolla en Islandia, e se compromete personalmente a que me concedan unha limusina, unha suite de varias habitacións, unha pista privada de tenis, a miña propia piscina e 10 axentes do servizo secreto, para que a prensa non me moleste.
- Coido que poido acceder a iso, Bobby.
- E nada de cámaras de televisión.
- ¿Ningunha cámara de televisión?
- Odio ás cámaras de televisión. Póñenme frenético. Si vexo unha cámara durante a cea, lisco.
- Non te preocupes, Bobby. Non haberá cámaras de televisión.
- E que ninguén fale mentres estou comendo. Non podo comer cando a xente se pon a falar.
- É moi difícil organizar unha gran cea na Casa Branca e que ninguén fale.
- Ese é o seu problema. Se escoito algún ruído da clase que sexa terá vostede que buscar outro campión do mundo de xadrez.
- O que digas, Bobby. É a túa cea.
- ¿A qué hora será o guateque?
- Pensaba que as oito.
- Estaréi alí ás nove. Non me gusta estar por ahí esperando, e ter que lle dar charla a esos políticos estirados.
- Entendo , Bobby.
- E levaréi a miña propia silla. Non podo xantar sentado na silla doutra persoa. Así que é mellor que o saiba dende agora. Tampuco me gustan as luces brillantes cando como. Se as luces son demasiado brillantes, nin empezo a comida.
- Nada de luces brillantes. Enténdote, Bobby. Só quería engadir o orgullosos que estamos todos de ti. Esres unha fonte de inspiración para os xóvenes de América.
O presidente colgou e chamou a Richard Helms da CIA. "Dick. Estoute enviando o avión presidencial para recoller a Bobby Fischer en Islandia. Faime un favor. Unha vez que esté a bordo, ¿podes ocuparte de que sexa secuestrado en Cuba?
Coincídeme isto co feito que o magnífico libro que teño esta semana nas miñas mans é o cuarto volume de "Mis geniales predecesores" escrito por Gary Kaspárov e adicado íntegramente á desequilibrada persoa e xenial xogador que foi Fischer.
Rinme moitísimo co texto que Art Buchwald publicou no New York Post o 27 de xullo de 1972, no que parodia a posible conversación telefónica entre o entón presidente Nixon e o futuro campión mundial Fischer, na que segundo Kaspárov "o carácter de Fischer está descrito con incrible precisión":
"Dentro dunhas semanas o presidente Nixon terá que tomar unha das decisións máis importantes do seu mandato. Deberá decidir se realiza ou non unha chamada telefónica a Islandia, caso de que Bobby Fischer gañe o campionato mundial de xadrez.
Durante anos non houbo un antiheróe como Bobby Fischer. A súa conducta fixo que un lector do Washington Post escribise: - Fischer é o único norteamericano que pode conseguir que todo o mundo en Estados Unidos apoie aos rusos-.
Baseándose no que Fischer estivo facendo en Islandia, a chamada do presidente poderá ser así:
- Hola Bobby. Te fala o presidente Nixon. Só quería chamarte e darte a noraboa pola túa victoria en Islandia.
- Sexa breve, quere. Estou canso.
- Este é un día grande para América, Bobby.
- Máis grande é aínda para min. Gañei 150.000 dólares e ensineilles a estes idiotas islandeses un par de cousas.
- Sabes, Bobby. Estiven a punto de formar parte do equipo de xadrez en Whittier College.
- Impresionante.
- Pero ao final, elixín o fútbol americano.
- ¿Por iso me chamou?
- Non, agarda un momento, Bobby. Sempre chamo a quen gaña un campionato para América. Gostaríame ofrecerte unha cea de gala na Casa Branca cando regreses.
- ¿Canto me pagará por ir?
- ¿Pagarte? Non lle pago á xente por cear na Casa Branca.
- ¿Daquela, que consigo a cambio?
- Amosareite o meu despacho, a Corte Suprema, presentareite aos líderes do Congreso e a cada xogador republicano rico do país. Levarei a Guy Lombardo para que toque despois da cea. É o menos que podo facer por alguén que venceu ao gran Spassky.
- Moi ben, irei. Pero as miñas condicións son éstas: Vostede me envía o avion presidencial para que me recolla en Islandia, e se compromete personalmente a que me concedan unha limusina, unha suite de varias habitacións, unha pista privada de tenis, a miña propia piscina e 10 axentes do servizo secreto, para que a prensa non me moleste.
- Coido que poido acceder a iso, Bobby.
- E nada de cámaras de televisión.
- ¿Ningunha cámara de televisión?
- Odio ás cámaras de televisión. Póñenme frenético. Si vexo unha cámara durante a cea, lisco.
- Non te preocupes, Bobby. Non haberá cámaras de televisión.
- E que ninguén fale mentres estou comendo. Non podo comer cando a xente se pon a falar.
- É moi difícil organizar unha gran cea na Casa Branca e que ninguén fale.
- Ese é o seu problema. Se escoito algún ruído da clase que sexa terá vostede que buscar outro campión do mundo de xadrez.
- O que digas, Bobby. É a túa cea.
- ¿A qué hora será o guateque?
- Pensaba que as oito.
- Estaréi alí ás nove. Non me gusta estar por ahí esperando, e ter que lle dar charla a esos políticos estirados.
- Entendo , Bobby.
- E levaréi a miña propia silla. Non podo xantar sentado na silla doutra persoa. Así que é mellor que o saiba dende agora. Tampuco me gustan as luces brillantes cando como. Se as luces son demasiado brillantes, nin empezo a comida.
- Nada de luces brillantes. Enténdote, Bobby. Só quería engadir o orgullosos que estamos todos de ti. Esres unha fonte de inspiración para os xóvenes de América.
O presidente colgou e chamou a Richard Helms da CIA. "Dick. Estoute enviando o avión presidencial para recoller a Bobby Fischer en Islandia. Faime un favor. Unha vez que esté a bordo, ¿podes ocuparte de que sexa secuestrado en Cuba?
posted by bouzafria at 4:27 da tarde
4 Comentarios:
Si que parece repugnantiño o Fischer. Nin que fose cantante !.
Aínda me rin, ouh, moi boa ficcionalización.
Despois andiven argallando nas varias wikipedias, aver se sacaba por que demo non pode entrar nos USA. Aínda sendo tan repunante, non é un pouco esaxerado? Se a guerra fría acabou, e aínda sendo pro-palestino non había ser o único en Estados Unidos.
Así a todo os islandeses aínda tiveron valor en darlle a nacionalidade, porque nun país tan pequeno e tan pouco poboado debe ser relativamente doado atopalo pola rúa.
A opinión maioritaria considera que as infinitas extravagancias de Fischer no campionato do mundo contra Spassky tiña como obxecto desastibilizar ao ruso e conseguir vantaxe psicolóxica. É certo, e funcionoulle. Pero agora dámonos conta tamén que Fischer ten un grave problema de saúde mental.
Por outra banda, si é certa a bonhomía islandesa porque despois de todo o que lles montou o Fischer hai 34 anos aínda tiveron ánimo para acollelo. Daquela, polo seu carácter e paciencia, o home máis popular de Islandia era xustamente Boris Spassky.
Fisher é un repugnante pero é un xenio.
Enviar um comentário
<< Home