Centro de Subnormales

Hai tempo que vexo con bos ollos Ourense. Cando non fai calor de máis é agradable ir pola rúa do Paseo, onde unha rapaza con facións eslavas toca no seu violín a música de Morricone para A Misión; ou chegar a praza onde está a estatua do Padre Feijoo, ao carón do quiosco de améndoas garrapiñadas, nun lugar e nun arrecendo, que non sei por que, fai que me lembre do meu pai.

Metros despois está o Concello, e moi perto tamén, a delegación do Catastro. Nos dous sitios pendura da parede o mesmo gran plano da cidade, o rueiro oficial do ano 1991, segundo alí explicita.

Eu teño especial predileción polos planos, pola cartografía. Polas vistas aéreas. Se tivera máis vidas, ou mesmo outra soa, faría cousas moi distintas ás feitas. Para empezar estudaría aquilo que de certo me gostase, xeografía, por exemplo. (Coñecin a semana pasada, curioso, a un home da Facultade de Xeografía e Historia chamado Marcos Valcárcel. Pregunteille se tiña algo que ver co amigo historiador ervedeliano ourensán, e dixo que nada en absoluto, agás nome e apelido. "E máis", engadiu, "non son historiador senón xeógrafo")

Como no Catastro sempre hai que agardar arrimeime ao plano e alí descubrín nomes agachados na cachola desde a infancia, nomes que algunha vez escoitara, e que agora, convertidos en topónimos, por vez primeira sería capaz de situar. Púxenme a ler, mixturando os coñecidos cos novos, sonoridades rotundas, tendencia ao animalario: "Rabo de galo", "Cabeza de vaca", "Erbedelo" (con b), "Granxa", "Seixalbo", "Rairo", "Perdigón", "Rabaza", "Mende", "Valdoseira", "Gouriz", "Guizamonde", "Paraíso" ( quero ir un día a ese sitio)...
A miña vista procurou Velle, e alí, arriba de todo, ao carón dun grande edificio, o nome deste: "Centro de Subnormales".

Rueiro oficial. Concello de Ourense. Delegación do Catastro. Como é posible isto? Ninguén le? A ninguén lle importa? A min si. Eu estou ofendido.