Exercicio de estilo

"A propósito dunha "carta ao director"

"Produciume asombro e medo a visión dunha grande culebra antonte pola mañá ben cedo polos montes de Sabadelle, cando ía co maior dos meus curmáns na pescuda das lindes dun monte seu, nunha operación consciente e planificada grazas ás ferramentas informáticas do google earth e máis a oficina virtual do catastro.

Engado que foi a primeira vez que vin en liberdade a un bicho como ese: grande, escuro e ruidoso sobre a follaxe. O primeiro requisito para non ter medo é o coñecemento, e eu recoñezo ser un urbanita sen apenas contacto coa natureza, polo que meu noxento achádego poido ter consecuencias inimaxinabeis.

Paréceme natural que as serpes e demáis ofidios poidan sentirse frustrados e ameazados pola invasión que as persoas fan nos seus hábitats, pero espero que a razón venza á carraxe e lisquen de vez.

Os galegos demostramos na nosa historia recente que xa non acaen os vellos tópicos sobre a fame neghra e sobre a proba da comestibilidade de canto animal fique no noso poder: xa vimos o que poden facer con eses tópicos humoristas como Carlos Blanco. Moitos galegos que temos as cidades como hábitat propio ( ou como o queiran chamar, pero é o noso hábitat propio), non queremos que se nos siga obrigando a ir ao monte, a facer roteiros de sendeirismo, como se a natureza fora per se máis beneficiosa ca os semáforos: non imos consentir que se nos discrimine, se diga que somos malos cidadáns e malos galegos, e que a xente labrega é máis normal ca nos e máis libres.

Rebelámonos cando se nos tacha de antiecoloxistas por ter alerxia ao campo, e parécenos cinismo que se siga negando que houbo imposición a prol das asociacións pro defensa do monte galego.

O Pepe prometeu na anterior vez que estivemos xuntos que dando liberdade para escollérmono nos o camiño ao monte acompañarianos no roteiro e agora ten que cumprir a súa promesa. O meu curmán non conseguiu ver ou ouvir ao noxento ofidio, pero segundo a maioría da veciñanza coa que logo falei, as súas doenzas nos dous oídos foi un factor definitivo.

E os que apoiaban que fóramos nos os dous sós ao monte agora manifestan a súa preocupación por se volvéramos repitir o paseo matutino. Non parece moi coherente esixir que non se cumpra aquilo que hai a penas uns días defendías.

Moitas persoas non toleramos que se impoñan os criterios economicistas sobre os ecoloxistas, a nosa liberdade de elixir, a procurar o que cremos mellor para as nosas familias. E non queremos que ninguén siga pretendendo que os nosos fillos rematen seus estudos cunha competencia notable en bioloxía: abóndanos con que saiban diferenciar un animal dun mineral. E os que queiran estudar exclusivamente biolóxicas, que teñan tamén ese dereito. Se para conseguir iso hai que trocar as leis, deben trocarse. Este debe ser o novo consenso.

A distorsión da realidade fai que o meu curmán valore erroneamente o que pasou antonte nos montes de Sabadelle: non é certo que cada quince metros apareza unha serpe, o que non é evitable é que de cando en vez ollemos algunha.

Meu curman di que iso é unha mostra de canto está cambiando a natureza, pero moitos pensamos que é unha simple consecuencia do avance da civilización urbana no medio rural (que repase as últimas edificacións ás beiras do Miño), que se está a perder nos días de peor incidencia da crise.

Hai moitos xeitos de protexer e promocionar a natureza: os colectivos ecoloxistas que foron promocionados con anterioridade din que se non se fan as cousas como eles pretenden non só non se protexe senón que se odia ao medio ambiente.

Din que é unha chamada cívica aos poderes sociais, pero soa a ameaza. Dame tristura e medo. Penso que o único xeito de que este problema se solucione é que eles consigan deixar de mirar mal e de desprezar aos galegos que non pensen como eles, os que falan e queren seguir falando de urbanizar o monte, ou elixir pasarse ao ecoloxismo máis titiriteiro cando ninguén llo impoña."