Ovacións

Pensando en facer a anotación anterior, e ao fío dos conselleiros de cultura, non puiden menos que lembrar o día que a aula Magna de Dereito foi o espazo onde se produciu unha enorme ovación cando entrou nela Alejandrino Fernández Barreiro, recén nomeado Conselleiro de Cultura con Fernández Albor. O homenaxeado, por vez primeira, ensinou os dentes no que semellaba ser un tímido sorriso; e de contado, coa súa voz monótona e soporífera escomenzou a súa derradeira clase do apaixoante Dereito Romano. A ovación tiña motivos: durante algún tempo os estudantes ían estar ceibes do profesor máis aburrido existente baixo as estrelas.
Outra cousa foron os sustitutos: sempre os ditos levan carga de razón, e máis nos casos que lembran que virá quen te faga bo.

Ovación enorme tamén foi a que escoitei un día nunha sesión da Asociación Internacional de Lusitanistas. O tema da conferencia era "A mulher e o amor na poética de Vinicius de Morais", impartida por unha profesora da Universidade de Rio de Janeiro. As comunicacións eran de quince minutos, de xeito que cando levaba vintecinco minutos de exposición, a moderadora insinuoulle que podería ir rematando. Vinte minutos máis tarde volveu haber outro aviso da moderadora instándolle á conferenciante a dar por pechada a súa intervención, pois agardaba un coloquio. Ela sorriu e seguiu ao seu. E así outra vez máis.
Ao cabo, unha hora e dez minutos de iniciada a súa sesión, cincoenta e cinco minutos despois do previsto, a conferenciante fixo unha breve pausa para - por vez primeira - mollar a gorxa coa auga mineral disposta para ese fin, cando a moderadora iniciou unha serie de fortísimos aplausos a que a concorrencia - agradecida - se sumou. Aquela forte ovación ( hai indicios dun pequeno tremor de terra despois do mediodía do 21 de xullo de 2005 pola zona de Vite ) de varios minutos ( o tempo preciso para que os participantes no coloquio tomaran posesión dos seus respectivos sitios na palestra ) deu por rematada a conferencia daquela teimuda profesora que falaba, iso si, do que mellor coñecía Vinicius: poesía, amor, mulleres; a fin de contas foi capaz de casar ata nove veces.